In dit reisverslag nemen we je mee naar de Romantische Strasse, een route van Würzburg naar Füssen langs 29 prachtige dorpjes – die dit jaar (2025) ook nog haar 75-jarig jubileum viert. Wij gaan er een aantal van beleven.
🎥 Nieuw in dit reisverslag: Maak een virtuele reis langs de Romantische Strasse met een 360 graden foto-video. Kijk zelf rond door met je muis in de video te slepen. Gebruik je een virtual reality-headset? Dan wordt de ervaring nóg meeslepender!
Inhoudsopgave
- Kreuzwertheim en Wertheim am Main
- Würzburg – het officiële begin van de Romantische Strasse
- Röttingen – tussen wijnranken en zonnewijzers
- Rothenburg ob der Tauber – middeleeuwse pracht
- Dinkelsbühl – compleet ommuurd vol leven
- Riesbürg – rustdag met verrassingen
- Nördlingen – Miljoenen diamanten in een krater
- Augsburg – Rijk en arm komen samen
- Schongau – torens, heksen en Alpenzicht
- Füssen – Sprookjesachtig einde van Romantische Strasse
“Bekijk hier onze 360 graden foto-film van de Romantische Strasse. Vergeet niet rond te kijken door met je muis te slepen!”
.jpg@webp)
Kreuzwertheim en Wertheim am Main
Rond half vijf arriveren we op de camperplaats in Kreuzwertheim. Alles is vol. Wat een geluk: net op dat moment vertrekt er een camper, en dat wordt ons plekje. We hebben uitzicht op Burg Wertheim aan de overkant van de rivier de Main – een perfecte locatie.
Al snel ontdekken we dat dit deel van de camperplaats, dat meer wegheeft van een gewone parkeerplaats, officieel niet bestemd is voor campers. Alleen auto’s mogen hier staan. Toch besluiten we – samen met andere camperaars – te blijven. Wat moet je anders? Rond acht uur ’s avonds komt er een jongeman langs voor de betaling. “Hier mag je eigenlijk niet staan,” zegt hij, maar – zo vertelt hij – na overleg met de burgemeester mogen we voor één nacht blijven. Morgenochtend moeten we wel vertrekken, anders riskeren we een boete van 75 euro. Wéér een gelukje dus!
Via de brug wandelen we het dorp in. Schitterende vakwerkhuizen, alles even charmant. In de burcht klinkt muziek: er is een concert aan de gang. We horen gejuich in de verte. Later wint Jouke weer eens het spelletje Lost Cities. Met af en toe een paar regendruppels op het dak blikken we terug op een fijne reisdag – en kijken vooral uit naar de mooie momenten die nog gaan komen.
De volgende ochtend zijn we vroeg wakker. Dat moet ook, want we mogen hier niet blijven staan. Aan de overkant rijdt toevallig net iemand weg. Nog half slaperig springt Edwin in zijn slaapshirt achter het stuur. Jouke ligt nog op bed en houdt Tobi stevig vast – die denkt waarschijnlijk dat ze samen niet mee mogen.
Tien meter verder, en daar staan we: plekje nummer 13! Met een prachtig uitzicht én droog weer, ondanks de voorspellingen van Buienradar. We gaan broodjes halen in het dorp. De eerste bakker blijkt gesloten, maar op de markt hebben we meer geluk: verse broodjes in alle soorten en maten. Smullen maar!
Tijdens een stevige regenbui eten we in de camper. Daarna trekken we opnieuw het dorp in. “Zullen we deze afslag eens nemen?” Waarom niet? We klimmen omhoog en worden beloond met een prachtig panorama. Nog wat hogerop komen we bij de burcht. Een man zit met een uil op een bankje, en iets verderop is de ingang van het kasteel.
Binnen warmen we op met een kom soep: pannenkoekensoep voor Jouke, knoflook-pepersoep voor Edwin. Een ridderlijke maaltijd! Op de weg terug naar beneden passeren we meerdere kerkjes. In één ervan repeteert een jongerenensemble voor de dienst van vijf uur. We blijven even luisteren – wat klinkt dat mooi.
Na een terrasje en een taartje keren we terug naar de camperplaats. De zon schijnt inmiddels volop. Nummer 13 blijkt vandaag een echt topnummer.
Würzburg – het officiële begin van de Romantische Strasse
Würzburg, gelegen tussen glooiende wijnheuvels aan de Main, weet meteen te charmeren. De rivier stroomt dwars door de stad en vormt het kloppende hart van het leven hier. De absolute trots van Würzburg? De Alte Mainbrücke, een statige brug uit de zestiende eeuw, gebouwd op de fundamenten van een oude Romeinse brug. Sinds 1730 wordt ze gesierd door beelden van heiligen – alsof zij vanaf de balustrade over de stad waken.
Wat deze brug zo bijzonder maakt: de hele dag door staan er mensen met een glas wijn in de hand. Geen grap – je kunt aan het begin van de brug een glas lokale wijn kopen en vervolgens genieten van het uitzicht op de rivier, de stad en de verte. De Würzburgers houden duidelijk van een borrel; hier is het altijd tijd voor gezelligheid.
Aan de overkant van de brug beland je direct in het levendige centrum. Trams ratelen voorbij, de terrassen zitten vol, etalages lonken en overal verraden fraaie gevels het rijke verleden van de stad. Tussen de moderne drukte duikt de geschiedenis telkens weer op.
Hét pronkstuk van Würzburg? Zonder twijfel de Residentie. Een imposant paleis, terecht bekroond met een plek op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Even verderop vind je de romantische hoftuin – een ideale plek voor een rustige wandeling of een moment van verkoeling in de schaduw van rozenstruiken en fonteinenspel.
Lunchtijd! We strijken neer bij L’Osteria, waar de pizza’s zó groot zijn dat je ze gelukkig mag delen. Twee smaken, dubbel genieten. Zelfs op het toilet blijf je in de sfeer: daar klinkt een luisterboek over wijn en pizza. Italië, maar dan midden in Duitsland.
Terug op de camperplaats is het tijd voor ‘bootjes kijken’. Vanaf onze plek glijden de plezierschepen over de Main – vaak met hele groepen mensen aan boord. Soms lijkt het alsof zij meer naar ons kijken dan wij naar hen. Hoe dan ook, we zwaaien vrolijk terug.
De camperplaats zelf is niet bepaald idyllisch – eigenlijk sta je gewoon in een parkeervak tussen twee andere campers. De nacht was kort, het lawaai lang. Maar goed, je staat hier wel midden in de stad. En dat heeft ook z’n charme.
Röttingen – tussen wijnranken en zonnewijzers
Na de levendigheid van Würzburg voelt Röttingen als een diepe zucht van rust. Een piepklein stadje met zo’n 1.700 inwoners – nog geen procent van het inwoneraantal van waar we vandaan komen. Hier geen trams of drukke terrassen, maar stilte, ruimte en tijd die traag voortkabbelt.
Via toegangspoorten in de nog bewoonde stadsmuur wandelen we het centrum in. Alles lijkt hier in miniatuur: het marktplein, het stadhuis, de omringende wijngaarden. Pittoresk is het juiste woord. We overnachten bij een lokale wijnboer, met sanitair en warme douches – eenvoud met aandacht.
’s Avonds steken we de BBQ aan en schenken we een glas wijn. De inbegrepen wijnproeverij laat zich makkelijk verlengen tot een zwoele zomeravond. Tussen het grillen door ontdekken we iets onverwachts: de zonnewijzerroute. Een wandelpad vol zonnewijzers in allerlei vormen. Leerzaam én filosofisch: de tijd wordt pas zichtbaar als de zon zich laat zien. En als ze níét schijnt? Dan ben je zelf verantwoordelijk voor je dagindeling.
De volgende ochtend worden we wakker met regen – iets wat je liever overslaat op vakantie. Gelukkig klaart het in de middag op, en wandelen we alsnog de wijngaarden in. Hoog boven het dorp hebben we een panoramisch uitzicht over Röttingen en de druivenranken van onze gastheer. De druifjes zijn nog klein, maar veelbelovend.
Nieuwsgierig naar meer trekken we verder – op zoek naar een truffelplantage. Truffels groeien onder de grond, bij voorkeur in de schaduw van eiken en dennen. De plekken waar ze zitten herken je aan kale stukken grond; daar wordt de bodem letterlijk leeggehaald. Wéér iets geleerd.
’s Avonds sluiten we de dag af met een spelletje Schotten Totten. Alleen Jouke weet zijn concentratie vast te houden en behaalt met trots het ‘hoge niveau’: een glansrijke overwinning.
Rothenburg ob der Tauber – middeleeuwse pracht
Op Hemelvaartsdag – in Duitsland bekend als Männertag – is bijna alles gesloten. Geen bakker, geen broodjes. We verlaten de wijnboer en rijden richting Rothenburg ob der Tauber, die schilderachtige parel aan de Romantische Strasse, waar we eerder al eens zijn geweest tijdens de Reichsstadt-Festtage.
De route slingert over smalle landwegen. Net wanneer we denken dat het vandaag niets wordt met verse broodjes, blijkt de bakker in Creglingen wél open. Edwin stuurt scherp naar links – en onze broodjes zijn gered.
We arriveren vroeg in Rothenburg en vinden zonder moeite een plekje op de camperplaats. Tien minuten lopen naar het centrum en we zijn er weer – tussen de vakwerkhuizen, torens en geplaveide straatjes, die nóg mooier lijken dan we ons herinnerden. Een bezoek aan het Weihnachtsmuseum brengt kerstsfeer in de lente, en het Kriminalmuseum dompelt ons onder in middeleeuwse rechtspraak. Wanneer Edwin voorstelt Jouke in de boevenkar te zetten, eindigt hij zelf in de schandpaal.
Op het plein staat een klassieke auto geparkeerd, in de biertuin blijkt de amaretto op, maar de sfeer is uitstekend. De stad is druk bezocht – vooral door Amerikanen en Chinezen, herkenbaar aan hun opvallende kleding, poses en camera’s. Voor écht mooie foto’s wachten we op de zon. Morgen beter.
En die zon komt. De volgende ochtend baadt Rothenburg in een gouden ochtendlicht. Edwin trekt er vroeg op uit en keert niet veel later terug met verse broodjes én een glimlach – onderweg spotte hij een teddybeer die bellen blies uit een raam. De dag begint vrolijk.
TIP: Bekijk ook onze blog over Rothenburg ob der Tauber, inclusief 360° video!
Na het ontbijt maken we samen een uitgebreide wandeling door het stadje. We beginnen bovenop de stadsmuur – een eindeloze, overdekte balustrade die ons doet denken aan het Portugese Obidos. Een half uur later staan we aan de andere kant van de stad, met telkens nieuwe doorkijkjes en daken.
We bezoeken het stadspark en Edwin beklimt de toren: eerst een wenteltrap, dan houten trappen, en uiteindelijk via een klein dakluik naar een smalle richel, 52 meter hoog. Boven wacht een adembenemend uitzicht over rode daken, torentjes en heuvels.
Tussendoor proeven we lokale lekkernijen. Bij ‘Brot & Zeit’ delen we een luchtige, donutachtige koek. Later volgen de beroemde Schneeballen – grote, knapperige bollen van gekarteld koekdeeg, bedekt met glazuur. Wij kiezen de champagne-truffelvariant. Zoet, maar verrassend lekker.
’s Avonds bakken we hamburgers bij de camper. In de verte klinken trommels en trompetten, alsof de stad haar eigen soundtrack heeft. Twee luchtballonnen glijden traag over. En net als gisteren horen we het zachte, lage geluid van een uil. Een stille, zwoele nacht. Wat een plek.
Dinkelsbühl – compleet ommuurd vol leven
Dinkelsbühl is als een tijdcapsule: een laatmiddeleeuwse stadskern die verrassend goed bewaard is gebleven. De volledig intacte stadsmuur, met haar torens en toegangspoorten, omarmt het centrum als een beschermende cirkel. Stad en natuur lopen hier moeiteloos in elkaar over – alsof het altijd zo bedoeld was.
Binnen de muren liggen sfeervolle pleinen als de Marktplatz en de Weinmarkt, omringd door vakwerkhuizen in alle kleuren. Sommige gevels zijn versierd met miniatuurversies van zichzelf. En met een beetje geluk, zoals wij, maak je iets bijzonders mee: een bruiloft in volle glorie. De bruidegom blijkt bij de vrijwillige brandweer te zitten, dus worden we getrakteerd op een vrolijk blaasorkest, een oude brandweerwagen, mensen in klederdracht en een bruisend centrum vol geluk en muziek.
Dinkelsbühl telt vier toegangspoorten: de Nördlinger, Rothenburger, Wörnitz en Segringer poort. Via de Nördlinger poort – het dichtst bij de camperplaats – betreden we de stad. Vlak ervoor staat een metalen draak met een hypnotiserende blik. Als je hem aankijkt, kijkt hij terug. Zelfs als je al doorloopt, blijft het alsof hij je volgt.
Langs de binnenzijde van de stadsmuur wandelen is een aanrader. Je passeert torens, tuinen en doorkijkjes vol historie. De Wörnitzpoort, opgetrokken uit natuursteen, is de oudste van de vier en draagt trots het stadswapen. De Rothenburger poort herbergt een duister verleden: op de tweede verdieping zaten vroeger de gevangeniscellen, waar ook ondervragingen plaatsvonden. Je voelt het verleden hier haast onder je voeten.
In totaal telt de stadsmuur zestien torens. Eén van de meest opvallende is de Schuldtoren, ook wel ‘Faultoren’ genoemd. Met zijn kleine dwingelhuisje deed hij ooit dienst als verdedigingswerk. Achter deze toren ligt een verstild stukje natuur bij de Rothenburger vijver – een heerlijke plek op een zonnige dag.
Daar zorgt een bijzondere installatie van zwarte wilgentakken voor natuurlijke verkoeling. Zout water druppelt continu naar beneden, waardoor een soort ademende aircomuur ontstaat. Ouderen zitten hier op bankjes, in de schaduw, stil en tevreden. Een onverwachte oase van rust.
Tobi vindt zijn eigen verkoeling bij een fontein – een stenen waterbak op heuphoogte. We scheppen wat water over zijn vacht en hij geniet zichtbaar. Op de terugweg herkent hij de plek en springt zó enthousiast de bak in dat hij pas halverwege merkt dat hij moet zwemmen.
We sluiten onze wandeling af tussen groepen toeristen, rondgeleid door gidsen in klederdracht. Bij rustpunten wordt er uit stenen bekers gedronken, alsof bier en verhalen hier samen horen. Heel even voelt het alsof we zelf door de middeleeuwen dwalen – alleen Tobi in z’n natte vacht verraadt dat het toch echt 2025 is.
Riesbürg – rustdag met verrassingen
Zondag is rustdag. Althans, deels. Eerst nog even broodjes halen bij de bakker in Dinkelsbühl, het toilet legen, alles opruimen, en dan op pad richting onze volgende bestemming: camping Ringlesmühle bij Nördlingen.
Volgens de beschrijving is het een kampeerterrein voor groepen – iets wat voor ons eerder in Schwerin verrassend goed uitpakte. De recensies zijn veelbelovend, dus we zijn benieuwd.
Via slingerende landwegen bereiken we de camping. Inchecken mag vanaf twee uur, maar we zijn iets te vroeg. Geen probleem: we maken een tosti voor de lunch en wachten geduldig in het zonnetje. Even later komt een jonge vrouw ons ophalen voor een rondleiding. En wat een plek! Een grote, romantische tuin met bloemen, een vijver en volop ruimte. Voor Tobi een speelparadijs – al ligt hij vandaag vooral lekker te dutten. Voor ons voelt het als een verborgen pareltje.
We zetten stoelen en tafel buiten en genieten van het uitzicht op het glooiende heuvellandschap. Tot er ineens een donkere wolk verschijnt. Alles snel naar binnen – precies op tijd voor een flinke regenbui.
Maar na regen komt zonneschijn. Dus alles weer naar buiten. Even later volgt een nóg dreigender lucht, dit keer met onweer in de verte. En dan: regen, gevolgd door hagelstenen ter grootte van bitterballen. Gelukkig recht naar beneden, zonder veel wind. We kijken elkaar aan: wát een bui.
Als het weer opklaart, inspecteren we de camper. Geen schade. De stoelen kunnen voor de derde keer naar buiten. En zo genieten we tot laat in de avond van dit idyllische plekje – alsof het allemaal bij de charme hoort.
Wanneer we later binnen een spelletje spelen, verrast een nieuwe hagelbui ons. Iets minder heftig, maar nog steeds met flinke knallen op het dak. Tobi? Die ligt heerlijk ondersteboven in zijn mand, vol vertrouwen dat alles goedkomt. Onze rustdag eindigt met onverwacht veel actie – maar ook met een voldaan gevoel.
Nördlingen – Miljoenen diamanten in een krater
Sommige dagen lijken pas achteraf mooier dan ze op het moment zelf voelen. Vandaag is er zo één – met veel water, wat pech, maar ook wonderen van miljoenen jaren oud.
Na een verkwikkende stortdouche verlaten we de idyllische camping bij Riesbürg en rijden naar Nördlingen. Een korte rit, maar zodra Edwin nog snel het toilet leegt en de watertank vult, begint het alweer te regenen. We hebben net geluk: het is droog als we aankomen op de camperplaats aan de rand van de stad. Snel stroom aansluiten, camper waterpas zetten… en daar komt de volgende bui al.
Binnen blijven we relaxed op bed met een boek. Tot de regen plots anders klinkt – alsof het op iets specifieks tikt. Een inspectieronde brengt de oorzaak aan het licht: de garagedeur is open blijven staan. De vloer van onze garage blijkt veranderd in een klein binnenzwembad. Grapjes over waterbedden, jacuzzi’s en wellness maken de situatie iets luchtiger, maar het wordt een flinke poetsklus. Alles eruit, handdoeken erin, rijstkorrels erbij, verwarming aan – fingers crossed.
Pas later op de middag trekken we alsnog de stad in, al brengt de regen ons niet verder dan het toeristeninformatiepunt. We halen sushi voor een knusse avond in de camper. Met een Spotify-playlist vol liedjes over water wint Edwin glansrijk het spelletje Schotten Totten. Natte dag, droge humor.
De volgende ochtend reizen we terug in de tijd – zo’n 15 miljoen jaar. Want hier, in Nördlingen, sloeg ooit een meteoriet in en liet een gigantische krater van 22 tot 24 kilometer doorsnede achter: het Ries. Midden in die krater ligt de stad zelf, compleet ommuurd en gebouwd met gesteente dat miljoenen microscopische diamanten bevat. Door de inslag werd het grafiethoudend gesteente omgevormd tot edelsteen – alleen zó klein (0,2 mm) dat je ze niet kunt zien. Rijkdom? Nee hoor, waardeloos. Maar wat een verhaal.
Een medecamperaar vliegt met een drone en toont ons van bovenaf de perfect ronde vorm van de stad – een fascinerend gezicht. Bij het toerismepunt halen we een stadsplattegrond en volgen de historische wandelroute. Prachtige vakwerkhuizen, indrukwekkende stadspoorten, verdedigingstorens, en zelfs een stuk stadsmuur om overheen te lopen.
Op een terras drinken we wat in de zon, tot buren bij de camper ons waarschuwen voor naderend noodweer. We lachen: geen nieuwe meteorietinslag, hopelijk. Uiteindelijk blijft het bij een storm in een glas water. Die drinken we leeg, samen met een bord dampende ravioli.
Augsburg – Rijk en arm komen samen
Vanuit Nördlingen rijden we in een klein uurtje naar Augsburg, een van de oudste steden van Duitsland, die al sinds 1276 stadsrechten heeft. Met ongeveer 300.000 inwoners is het hier echt een stuk drukker dan in de charmante dorpjes langs de Romantische Strasse.
Vanaf de camperplaats is het zo’n 25 minuten lopen naar het centrum. Augsburg voelt direct als een echte stad: volle straten, hoge gebouwen, rinkelende trams – een georganiseerde chaos. Wij trekken al snel de aandacht: rugzak, selfiestick, en Tobi in een draagzak op Edwin’s buik, achterstevoren zodat hij alles goed kan bekijken. Heel wat blikken volgen ons tijdens onze parade over de stadsmarkt.
Bij het toerisme-informatiecentrum halen we een plattegrond voor een stadswandeling. Maar eerlijk gezegd is de routebeschrijving wat vaag en de stad zo levendig dat we vooral besluiten om gewoon rond te dwalen. En dat bevalt prima.
Imposante kerken en het beroemde stadhuis met de schitterende Gouden Zaal domineren het stadsbeeld en vertellen het verhaal van Augsburgs eeuwenlange rijkdom en betekenis.
Ooit was Augsburg een belangrijk centrum van de textielhandel, met de invloedrijke familie Fugger aan het roer. De Fugger-familie, ook wel ‘de Rijken’ genoemd, beheerste bijna heel Europa’s handelsleven. Jacob Fugger liet zelfs een sociale woonwijk bouwen voor arme burgers, genaamd de Fuggerij. Die woningen bestaan nog steeds, en tot op de dag van vandaag wonen er ongeveer 140 gezinnen voor slechts 88 cent huur per jaar.
Een verrassend stukje geschiedenis: de overgrootvader van Wolfgang Amadeus Mozart woonde ook in de Fuggerij. Zijn huis is nu deels een museum – en wij kregen het geluk om binnen te mogen kijken.
Schongau – torens, heksen en Alpenzicht
Onze volgende stop is Schongau. Vanaf de camperplaats is het een korte klim naar het centrum, waar we voor het eerst écht het lokale leven proeven. Waarschijnlijk komt dat door de vele scholen in de buurt en het feit dat dit stadje minder toeristisch is.
De bordjes ‘tourist office’ wijzen ons de weg, maar leiden uiteindelijk nergens heen. Dan maar de smartphone erbij. Bij aankomst blijkt het middagpauze te zijn — een perfect moment voor een drankje.
Even verderop, in een straat, serveren ze tot twee uur ‘kuchen’, zegt Jouke. “Die wil ik wel proberen!”. We komen net op tijd binnen, maar bij het bestellen denkt de ober dat we ‘keuken’ bedoelen in plaats van ‘koek’. Dat zorgde voor een hilarisch moment waar we hard om moesten lachen.
Later halen we informatie voor een stadswandeling. Die voert langs een restant van de oude stadsmuur, een kloosterkapel en een toren met een ingemetselde kanonskogel uit 1800.
Terwijl we zoeken, spreekt een vrouw ons aan: “Ik ben een heks en woon hier. De kanonskogel is niet zo interessant, maar mijn toren wel.” En zo zijn we ineens op bezoek bij een heks! Om de beurt beklimmen we de toren (Tobi mag niet mee). Binnen zien we geneeskrachtige kruiden, allerlei verzamelobjecten en een balkon met een prachtig uitzicht tot aan de Alpen.
Dankzij haar aanwijzingen vinden we uiteindelijk toch de kanonskogel. We sluiten af met een bezoek aan een indrukwekkende kerk, rijk aan bladgoud, 3D-schilderingen en live orgelmuziek.
Zonder verwachtingen gingen we op pad, zoals ze dat in Brabant zeggen: het wordt ‘al gauw schôn’. En Schongau stelde niet teleur — een stadje dat niet alleen mooi is, maar ook écht wauw!
Füssen – Sprookjesachtig einde van Romantische Strasse
Sommige plekken komen pas echt tot hun recht bij mooi weer. Precies tussen twee regendagen door hadden wij onze zonnestraal – het perfecte moment om kasteel Neuschwanstein te bezoeken.
In Hohenschwangau parkeren we onze camper bij P2, rij 6, speciaal voor campers. Daarna volgt een route vol souvenirwinkels en foodtrucks, waarna de klim naar boven begint.
Hondjes mogen niet mee in de bus of koets, maar Jouke gooit haar charmes in de strijd. Een galante jonkheer verleent ons een plekje op de eerste rij van zijn koets. Bovenop de berg staat het iconische kasteel, dat Walt Disney inspireerde tot zijn wereldberoemde logo. Misschien verklaart dat waarom opvallend veel volwassenen – vooral Amerikanen – hier rondlopen als prinses Cinderella (Assepoester) uit het sprookje.
Na wat foto’s wandelen we verder naar de Marienbrücke, een houten brug boven een diepe kloof. Ooit gebouwd als handelsverbinding – lang vóór het kasteel – nu een toeristische trekpleister voor het perfecte kiekje. Een opkomende regenbui zorgt voor magisch licht, nevel en mystiek – precies wat deze plek zo bijzonder maakt. Als extra bonus ligt op loopafstand kasteel Hohenschwangau, waardoor je eigenlijk twee kastelen voor de prijs van één krijgt.
Daarna rijden we door naar Füssen, een charmant stadje dat duidelijk toeristisch is. De camperplaatsen zijn vol, maar achterin vinden we nét een plekje. En ja hoor, weer staan we op een plek eerste klas – met een riant terras voor de deur waar we tot laat van de zon kunnen genieten. Dat wordt vanavond BBQ!
Eerst wandelen we nog langs de Forggensee richting het centrum. Bij een restaurant willen we een lekkere IJS voor onderweg — maar ja hoor, weer zo’n plek waar je alleen contant kunt betalen. Gelukkig maakt Tobi zich nergens druk om: hij dartelt door het hoge gras en draait vrolijk zijn pirouettes alsof hij op een Zwitsers bergtoneel staat.
Tobi geniet met volle teugen, dansend door het hoge gras. Füssen zelf heeft een rijke historie, zichtbaar in de prachtige kerken met indrukwekkende schilderingen – zelfs een skelet dat piano speelt.
Een plotselinge bui dwingt ons onder een parasol te schuilen. Daarna klaart het weer op en lopen we via weides terug. In de verte zien we kasteel Neuschwanstein nog liggen. Bij de supermarkt halen we wat lekkers voor op de BBQ — de perfecte afsluiting van deze dag en onze reis langs de Romantische Strasse.
Comfortabel op reis?
Ontdek de complete checklist voor onmisbare kampeerbenodigdheden!
Bekijk de checklist
